Rozdział 9

No tak, nie pisać tyle czasu i w końcu coś napisać... Powiedziałam sobie w końcu, że przecież to miała być historia, którą na pewno skończę. Mam ją całą w głowie, jest to coś, co chciałam wszystkim przekazać, może w pewien sposób się tym pochwalić... zamiast to zrobić, to zrobiłam sobie cholernie długą przerwę...

***

Każdy człowiek chociaż raz w życiu czuł się bardzo przytłoczony swoimi ponurymi myślami, które zbierały się w jego głowie jak wielki, splątany kołtun, powodując zamieszanie w umyśle.

Właśnie tak czuła się teraz Virveth, siedząc na chłodnej podłodze swojego więzienia. Szary sufit i otaczający ją ze wszystkich stron tajemniczy materiał, przypominający wyglądem oraz fakturą szkło. Oczywiście kobieta zdawała sobie sprawę, że jest to na pewno o wiele wytrzymalszy materiał, więc nawet nie próbowała go rozbić.

W samej celi nie było nic, oprócz przejścia do małej toalety, składającej się z ubikacji, zlewu i pękniętego lustra.

Dzień po złapaniu poprosiła o gazetę, którą dostała prawie od razu od złożenia prośby. Nic ciekawego, co mogłoby przykuć jej uwagę. Żadnych informacji o zabójstwie Todda Callawaya, których tak bardzo teraz szukała. Wszystko zostało dokładnie ukryte przez S.H.I.E.L.D.

Chciała jakiejkolwiek wskazówki dotyczącej tego, co się stało w rezydencji Todda, a dokładniej z jej wspólniczką Edith. Krzyk, który zmroził krew w jej żyłach nie dawał jej spokoju. Żyje? Jest ranna? Co się z nią stało? A może zdradziła… Ostatnia teoria zjeżyła jej włosy na głowie. Zakryła oczy dłonią, westchnęła, karcąc się w myślach.

To zabawne jak człowiek, który przez prawie całe swoje życie pracował samotnie, uważając współpracę za coś zupełnie zbędnego, a wręcz przeszkadzającego w zawodzie zabójcy, przyzwyczaił się do towarzystwa drugiej osoby, ba, można powiedzieć że zaprzyjaźnił się z tą osobą, nawet nie zdając sobie z tego sprawy lub po prostu nie chcąc się do tego przyznać.

Nie miała najmniejszego zamiaru pytać się kogokolwiek z S.H.I.E.L.D o informacje. Miała swój honor i dumę, które nie pozwalały jej na współdziałanie ze swoim wrogiem, choćby miało zależeć od tego jej własne życie.

Zdążyła jednak poznać już sporą część ekipy organizacji. Szczerze powiedziawszy wszyscy byli równie irytujący.

Na samym początku, gdy została wyprowadzona z miejsca swojej ostatniej misji, wsadzono ją do helikoptera. Dłonie miała unieruchomione, sztylety zostały odebrane. Siedziała na środku, po jej lewej stronie znajdowała się Kate, a po drugiej mężczyzna, który ścigał wcześniej Edith. Oboje milczeli przez całą drogę, jakby pogrążeni w rozmyślaniach. Wtedy jeszcze nie wypytywali się o najdrobniejsze szczegóły. Virveth śmieszyła ich nadzieja na wyciągnięcie z niej informacji. Choćby miała wątpliwości co do lojalności swojej przyjaciółki, to nie zdradziłaby jej. Przynajmniej nie mściłaby się w ten sposób, wolałaby sama dopaść ją w swoje ręce.

Wylądowali na ogromnym statku latającym w powietrzu. Popchnęli ją, przyśpieszając tempo jej kroku. Zeszła po schodkach, stając pewnie na lotnisku. Rozejrzała się wokół – ogromna, pusta powierzchnia do lądowania, oraz wejście prawdopodobnie do samego środka pojazdu. Przywitał ją czarnoskóry mężczyzna w czarnych ubraniach, przedstawiając się jako Nick Fury. Był opanowany, jakby lekko znudzony i podirytowany tym, że musi powiedzieć parę słów do nowego więźnia.

- Jeśli będziesz sprawiać kłopoty, to staniesz się królikiem doświadczalnym, dzięki czemu odkryjemy wszystkie tajemnice twojego ciała wraz z tym, czym jesteś. – ostrzegł ją, na co ona zaśmiała się.

- Lubię, jak tak jasno stawiasz sprawę, Nick.

Odwrócił się na pięcie, idąc w stronę wejścia. Pozostali wtórowali go. Do grupki eskortującej Virveth dołączyło się paru napakowanych, uzbrojonych mężczyzn. Nie wiedziała po jaką cholerę, skoro nie miała jak się uwolnić. Jeśli miałaby broń byłaby w stanie ich szybko wyeliminować, ponieważ byli powolni przez swoją masę. Takich przeciwników nie lubiła, bo nie stanowili dla niej większego wyzwania.

Najpierw zaprowadzili ją do pomieszczenia, gdzie usadowili ją na twardym krześle przed szarym stołem. Nie było tam żadnych okien, podłoga wraz ze ścianami były neutralnego koloru. Ochroniarze zostali na zewnątrz, przy drzwiach. Kate i tajemniczy mężczyzna weszli do środka, stając po drugiej stronie stołu. Ruda usiadła na nim, krzyżując ręce na piersiach, natomiast jej partner usiadł na krześle naprzeciwko zabójczyni.

- Nazywam się Natasha Romanova. – przedstawiła się. – Już wcześniej się poznałyśmy.

- Owszem. – odpowiedziała Virveth, uśmiechając się ironicznie. – Jego natomiast nie znam. – wskazała na mężczyznę.

- Clinton Barton.

Krótka, szybka odpowiedź. Nie przyszli tutaj, żeby być dla siebie uprzejmymi rozmawiając przy herbatce. Kobieta usadowiła się wygodniej na krześle, wbijając wzrok w bardzo dziwne kajdanki na swoich rękach. Znajdowały się od nadgarstka, aż do połowy przedramienia, a co zabawne unieruchamiały jej wszystkie palce dłoni, nawet ich nie dotykając. Nie było między nimi łańcucha, który by je łączył, były po prostu do siebie przyklejone. Jak super glue. Zaśmiała się w myślach.

- Wracając – powiedziała nagle Natasha – opowiesz mi co wydarzyło się dzisiejszej nocy?

Virveth prychnęła, odchylając głowę do tyłu. Położyła spętane dłonie na stole.

- To oczywiste, że nic nie powie. Moglibyśmy przesiedzieć tutaj następne pięć godzin, a i tak nie wydusi z siebie słowa… Choć  Björk Eydisdottir na pewno wolałaby jeszcze kiedykolwiek zobaczyć swoją podopieczną żywą. – Clinton uderzył w czuły punkt.

- Więc grozicie mi śmiercią? Zabawne.

- Tobie? Kto powiedział, że tobie się coś stanie, przecież jest jeszcze Björk.

- Z tego co mi wiadomo nie walczycie z niewinnymi osobami, więc nie przekonasz mnie mimo wszystko. Nie wierzę, że skrzywdzilibyście biedną, nikomu winną kobietę po czterdziestce.

- No proszę, trochę jednak cię to poruszyło, skoro z takim zaparciem i ogromnym tempem wypowiedziałaś te słowa. Wyczuwam nutkę niepewności. – wtrąciła się Natasha.

- Po prostu nie lubię, gdy wtrącacie w to osoby, które nie mają z tym nic wspólnego.

- Sugerujesz, że nie miała pojęcia przez te wszystkie lata wychowywania ciebie o twoim zawodzie? – mężczyzna nie odpuszczał. Drążył temat jak kret swoje długie, kręte tunele.

- Zawsze traktowała mnie jak swoją prawdziwą córkę. Powiedz szczerze, uwierzyłbyś tak łatwo w to, że twoje dziecko robi coś złego? Naprawdę złego? Oczywiście jeśli by się nie przyznało do tego, ani nie przyłapałbyś go na gorącym uczynku.

Zamyślił się chwilę.

- Raczej byłbym w stanie w to uwierzyć.

- A widzisz, tym się różni matka od ojca. Matka to najukochańsza istota na świecie, która zawsze będzie cię bronić, nieważne kim jesteś. Nie uwierzy w zło, jakie czynisz, dopóki sam jej tego nie pokażesz. Zawsze też da ci drugą szansę.

Björk była tym typem osoby, która akceptowała jej wybór, nawet ją wspierała. Wiedziała po prostu o niepowodzeniu próby przekonania do porzucenia niebezpiecznego losu skrytobójcy, przez co starała się ją wspierać jak najbardziej w tym, co robi.

- Dużo mówisz jak na kogoś, kto nigdy nie miał kontaktu ze swoimi prawdziwymi rodzicami.

- Wystarczająco odczułam ciepło rodzinnego domu dzięki Björk.

- Jesteś cholernie pewna siebie, kiedyś to doprowadzi do twojego upadku.

- Mogłabym dokładnie to samo powiedzieć o tobie.

- Co stało się z Edith Rain? – zapytała rosjanka.

Zapadła cisza. Zabójczyni wbiła wzrok w Natashę. Jej spojrzenie było przenikliwe, jakby penetrowała nim duszę rozmówczyni.

- Nie znaleźliście jej?

- Nie, zbiegła.

To był jak cios w plecy Virveth. Potrząsnęła głową, chcąc wygonić z niej ponure myśli. Edith nie mogła jej zdradzić.

- Nie mam pojęcia, gdzie może być.

- Doprawdy? Coś mi się wydaję, że wiesz.

- Wyglądam ci na wróżkę? – warknęła podirytowana.

- Boisz się, że zostałaś zdradzona? – zapytała dobitnie Natasha, uśmiechając się.

- Nie. – odpowiedziała spokojnie Virveth, mimo braku pewności o lojalności towarzyszki.

Agentka zaczęła przechadzać się wokół stołu, uważnie przyglądając się siedzącej na krześle osobie. Włosy delikatnie falowały pod wpływem powolnych kroków. W pewnym momencie zatrzymała się. Oparła się dłońmi o blat, wpatrując się w oczy przesłuchiwanej.

- Kto jeszcze był z wami tamtej nocy?

Virveth uniosła wysoko brwi, lekko zdziwiona tym pytaniem. Były przecież same z Edith…

- Nikogo więcej nie było.

Czuła wzrok mężczyzny na sobie. Prawdopodobnie próbował coś z niej odczytać. Natasha uśmiechnęła się złośliwie.

- Więc chcesz mi powiedzieć, że ktoś ukradł wasz cel i do tego wrobił was w zabójstwo?

***

Virveth bacznie obserwowała dwóch mężczyzn, którzy stali przed jej celą. Jeden z nich trzymał w dłoni dziwne, małe urządzenie przypominające wyglądem pilota z wieloma antenkami i niewielkim monitorem. Niezwykle szybkie pikanie roznosiło się po całym pomieszczeniu, doprowadzając kobietę do szału. Nie dość, że z zadziwiającą prędkością to jeszcze do tego głośno. Miała ochotę rozwalić jedną ze szklanych ścian i uciec jak najdalej stąd, by nie słyszeć irytującego dźwięku.

- Kompletnie zwariowało. – mruknął mężczyzna o dwudniowym zaroście, w rozczochranych, lekko siwiejących, brązowych włosach i bardzo spokojnych z lekką iskrą ciekawości, oraz w tym samym kolorze oczach. Zmarszczył brwi, przybliżając twarz do celi. Wbił wzrok w Virveth. Nie lubiła tego uczucia, zupełnie jakby ktoś ją oceniał.

- Nie spodziewałem się, że rzeczywiście reaguje na nią. – odpowiedział drugi, który wydawał się zabójczyni typem faceta-playboya. Pewny siebie, prawdopodobnie arogancki, świadom swojego seksapilu, oraz inteligencji. Włosy, które kolorem kojarzyły jej się z czekoladą, ułożone niewielką ilością żelu trochę go odmładzały. Zarost dokładnie przystrzyżony i zadbany o wiele lepiej niż nie jeden ukochany pupil. Tak, przypominał jej psa wystawowego, sama nie wiedziała dlaczego. Zamknął na chwilę swoje ciemne oczy, wolną ręką gładząc włosy przy okazji.

- Czy moglibyście to wyłączyć? Szlag mnie już powoli trafia… - zapytała bez ogródek.

Mężczyzna trzymający urządzenie nacisnął malutki guzik na boku urządzenia, od razu je tym uciszając.

- Skąd pochodzisz? - pytanie padło od tego, który stał bliżej celi.

- Z Islandii, jestem pewna, że jesteście w posiadaniu takich informacji.

- Byliśmy tak wspaniałomyślni, by zapytać cię osobiście, a nie czytać twoją kartę. – odpowiedział cynicznie właściciel pilota.

- Skoro tak stawiasz sprawę, to chyba kultura nakazuje, abyście się przedstawili, czy może oczekujecie ode mnie wypicia z wami alkoholu, żebyśmy mogli przejść na „ty”? - czuła, jak irytacja powoli się w niej zbiera.

- Tony Stark i…

- Bruce Banner. 

- Naprawdę miło was poznać, ale równą przyjemność sprawi mi pożegnanie, gdy już odpuścicie i odejdziecie.

Zamilkła na chwilę, widząc brak chęci jakiegokolwiek odzewu ze strony swoich rozmówców, więc ciągnęła dalej:

- Nazywam się Virveth Björkdottir.

- Ciekawe imię, niespotykane. – stwierdził Bruce.

- Tak, nie poznałam nikogo o takim imieniu.

- Ile masz lat?

- No naprawdę, łatwiej było po prostu przeczytać kartę w waszej bazie danych. Dziewiętnaście.

Nic nieznaczące informacje, które może poznać każdy, więc o co im tak naprawdę chodzi? Podstęp? Zmrużyła oczy, jak zwierzę oceniające siłę swojego przeciwnika.

- Zastanawiamy się, do czego może służyć to urządzenie. Zabawne jest to, że zaprowadziło nas prosto do ciebie, a przynajmniej tak nam się wydaje. Po prostu przyszliśmy porozmawiać. – robił duże wrażenie na Virveth. Zawsze podziwiała tak spokojne osoby, ona już dawno zaczęłaby rzucać sarkastyczne uwagi, które przysporzyły jej więcej wrogów, niż przyjaciół.

Drugi mężczyzna prychnął tylko, jakby poproszenie młodej kobiety o pomoc byłoby czymś poniżej jego dumy.

Uśmiechnęła się zza szyby, wstając. Podeszła bliżej Bannera, kucnęła po drugiej stronie, czekając na to, o co chcą się pytać. Ot, zwykła ochota zrobienia na złość wszystko-wiedzącemu panu, który nie będzie zadowolony ze swojej osobistej porażki.

- Masz jakieś konkretne pytania? – zapytała, patrząc mu w oczy. Było coś w nich dziwnego, tak, jakby ukrywał jakiś sekret w swoim wnętrzu.

- Jeśli możesz, bądź szczera. Jesteś człowiekiem?

- Jestem.

- A kolor oczu, źrenice jak u kota i kły mają to potwierdzać? – wtrącił się Tony, krzyżując ręce na piersi.

- W średniowieczu myśleli, że kobieta z trzema sutkami karmi dodatkowym dziecko szatana, a dzisiaj jest to uznawane jako defekt genetyczny. – odpowiedziała złośliwie.

- Więc uważasz swoją inność jako defekt genetyczny? Wcześniej tego nie miałaś, prawda? – Bruce całkowicie zignorował partnera.

- Nie rozumiem, czemu tak bardzo się dopytujesz, skoro odpowiedziałam ci szczerze. Jestem człowiekiem. Homo sapiens, żadne monstrum.

Nie powiedział już nic, po prostu wstał. Uniosła głowę w górę, podążając wzrokiem za jego twarzą. Stark ponownie włączył urządzenie, które zaczęło pikać. Odszedł parę kroków, częstotliwość dźwięku malała. Zaczął podchodzić do Virveth, szybkość miarowo zwiększała się z każdym jego krokiem. W końcu przyłożył je do ściany więzienia. Sygnał osiągnął tak niesamowitą prędkość, jakby pilot miał za chwilę wybuchnąć.

- Nadal nie mam wątpliwości, że chodzi o nią. – stwierdził, wyłączając go.

- Widać sama do końca nie wie, kim jest. – mruknął Bruce.

- Nie wygaduj głupot. – warknęła, odsuwając się pod najdalszą ścianę od mężczyzn. Nie chciała dopuszczać do siebie takich myśli od kiedy zmiany stały się nader wyraźne. Całe życie ignorowała swoją nadzwyczajną zdolność regeneracji, jakby było to czymś normalnym. Nie chciała przejmować się tym, jak jeszcze się zmieni.

***

Po dwóch dniach pobytu w wiszącej w powietrzu bazie S.H.I.E.L.D, Virveth zyskała sąsiada. Cichy, nic nie mówiący człowiek, siedzący w kącie swojej celi. Nie odzywali się do siebie, żadne nie rozpoczęło znajomości. Miała ochotę zapytać, co przeskrobał, ale powstrzymywała się.

Był bardzo tajemniczy. Wzrok ciągle wbity gdzieś w dal, jakby był zajęty tylko swoimi myślami i wokół nich koncentrował się cały jego świat. Obserwował ją tylko wtedy, gdy na niego nie patrzyła. Czuła to.

Swoim wyglądem przypominał zagubione zwierzę. Włosy w ogromnym nieładzie, długie prawie do pasa, koloru ciemnego blond. Mógł mieć góra dwadzieścia pięć lat. Ich spojrzenia spotkały się tylko raz. Niebieskie, dzikie oczy przeszyły ją na wylot. Było w nim coś pociągającego, co sprawiało, że naprawdę miała ochotę się do niego odezwać, więc kiedy usłyszała w głowie jego głos, przeszły ją po plecach ciarki.

Zabawna reakcja na mój głos. Śmiał się.

- Chyba coś ze mną nie tak. – mruknęła do siebie.

Zależy od której strony na to patrzysz. Naprawdę się cieszę, że się nie pomyliłem i jestem w stanie się z tobą skontaktować.

Odwróciła się w jego stronę, siedział bardzo blisko szyby, z opartymi rękami na nogach. Był szczupły, ale niedelikatny. Dziki wzrok, nagły uśmiech, ukazujący dwa ostre kły sprawiał, że w oczach Virveth był bardzo seksownym mężczyzną.

Jak sprawiłeś, że słyszę cię w swojej głowie? Pomyślała.

Jeśli właśnie teraz próbujesz mi coś powiedzieć przez myśli, to musisz wiedzieć jedną rzecz – nie jestem w stanie ich usłyszeć, ponieważ nie jesteś stu procentowym zwierzęciem. Mogę jedynie sprawić, żebyś ty słyszała to, co pragnę ci przekazać.

Uniosła wysoko brwi.

Mam na imię Struan. Nazwiska nie posiadam, miłościwa pani. Akcent miał bardzo dziwny, nietutejszy – z resztą jak ona sama.

- Skąd pochodzisz? – zapytała.

Południowa Szkocja. Znalazłem się w Ameryce przez przypadek. Mogę opowiedzieć ci tę historię, jeśli chcesz. Nie mamy nic innego do roboty, jak tylko poznawać siebie nawzajem i swoją wewnętrzną naturę, prawda?

Kiwnęła głową, nie do końca wiedząc co robi. Cały czas była w szoku.

Tak naprawdę jestem tutaj od niedawna. Wychowywałem się w szkockich lasach, u myśliwego. Wstydził się takiego syna jak ja, więc ukrywał mnie przez bardzo wiele lat w chacie, czasami wypuszczając na polowania.

Tutaj błysnął ostrymi jak brzytwa zębami. Nie wiedziała dlaczego, ale zaśmiała się. Poczuła ulgę. Zbliżyła się do niego, po czym otworzyła usta, ukazując swoje o wiele dłuższe kły. Nie był zdziwiony, wręcz przeciwnie.

Tak jak myślałem, jesteś bestią, ale nie zwierzęciem. Jaki gatunek reprezentujesz?

- Nie wiem, myślałam, że jestem człowiekiem. – odpowiedziała lekko się smucąc. Nie wiedziała czemu okazuje mu swoją słabą stronę.

Będę trzymać kciuki, żebyś się dowiedziała. Kolejny, zabójczy uśmiech.

- Jak się tutaj dostałeś?

Statkiem. Z domu uciekłem trzy lata temu i postanowiłem pomagać tym, którzy są podobni do mnie. Widzisz, czasami Amerykę atakują istoty, które według S.H.I.E.L.D są potworami. Nie zdajesz sobie sprawy, jak wiele aktów agresji ze strony tych istot jest wołaniem o pomoc. Heh, dostałem już zbyt dużo ostrzeżeń, że przeszkadzam pomagając im. Według nich przegiąłem, więc mnie tutaj zamknęli. Zabawne jest ich myślenie o mnie jak o kimś, kto nie mówi. Jestem w stanie ze zwierzętami wymieniać swobodnie myśli, a z takimi jak ty jestem w stanie jedynie swoje przekazać.

- To naprawdę szlachetne. Ja jestem płatnym zabójcą, więc nasze profesje znacznie się różnią pod względem moralnym.

Też potrafię walczyć, też zabiłem niejednego człowieka, lub zwierzę. Nie jestem potulnym wilkiem, który podkula ogon przy każdej nadciągającej bójce.

- Wilkiem?

Owszem, wilkiem. A dokładniej hybrydą. Moja matka była istotą wilczą czystej krwi. Potrafiła zamienić się w człowieka, ale tylko na określony czas. Mój ojciec był natomiast zwykłym człowiekiem, myśliwym, który spłodził takiego bękarta jak ja. Zabił przez to moją matkę, ponieważ jej wataha ją dopadła za zdradę. Znienawidził mnie, bo jak sądził byłem bezpośrednią przyczyną śmierci jego ukochanej.

- Mówisz o tym z taką łatwością i nie ukrywasz tego.

Przyzwyczaiłem się. Całe szczęście jestem w stanie być w ludzkiej i wilczej formie tyle, ile mi się podoba. Cieszę się nawet, że jestem hybrydą.

- Też chciałabym znać swoje pochodzenie.

Domyśliłem się twojej niewiedzy, kiedy powiedziałaś o swoim przekonaniu o byciu człowiekiem. Więc ktoś cię przygarnął?

- Tak, najwspanialsza kobieta na tym świecie. Niestety nigdy nie myślałam o niej jak o matce, lecz bardziej jak o przyjaciółce.

To i tak zapewne piękna więź. Hej, wiesz czym może być nasza druga natura? Bo ty też najpewniej ją posiadasz, tylko u ciebie objawia się także w postaci ludzkiej.

- Masz jakąś teorię?

Może być tym, z czym się po prostu rodzimy, tak jak mówiłem wcześniej naszą drugą naturą… albo odbiciem poprzedniego życia, wspomnieniami, które połączą się z nami dopiero, kiedy w pełni je zaakceptujemy i pozwolimy im stać się częścią naszej duszy.

Mrugnęła parę razy zaskoczona słowami Struana.

- Spotkałeś swoje drugie ja? – wypaliła.

Spojrzał w sufit swojej celi, po czym zamknął oczy.

Nie, zazdroszczę tym nielicznym ludziom, lub stworzeniom, którym się to udało. To musi być naprawdę niesamowite, móc osiągnąć taką harmonię umysłu...

...Lub wywołać chaos w swoim sercu. Już dawno nie miała okazji z kimś o tym porozmawiać. Zupełnie obcy człowiek, który zaglądał i czytał z niej jak z otwartej księgi. Mimo wszystko pozwalało jej się to odprężyć.

- Ile ty masz tak właściwie lat?

Dwadzieścia pięć.

- Bingo. – zaśmiała się do siebie.

Struan przechylił głowę jak zdziwione szczenię. Chociaż na chwilę dzięki niemu zapomniała o wszystkich przygnębiających myślach. Byli do siebie tak bardzo podobni...